8. Półmaraton Warszawski z zupełnie innego punktu widzenia

Jest niedziela 6 rano. Budzik ostro tarabani i denerwuje zwierzęta, które już od tygodnia są pod moją opieką. Ich pani wyjechała, a ja wprowadziłam się do jej domu i sprawuję funkcję opiekunki  zastępczej dla dwóch psów i dwóch kotów. Na starcie półmaratonu powinnam się pojawić koło 9:00, inaczej nie będę miała szansy na nagranie wypowiedzi uczestników biegów. Psy wyczuwają, że będę gdzieś wychodzić i ze wszystkich sił starają się  zwrócić  na siebie uwagę.  Chowają mi buty, zabierają skarpetki, wskakują na toaletkę. Mają nadzieję, że jak się nie ubiorę i nie umaluję to nigdzie nie pójdę. Żal mi ich, ale muszę napisać materiał z półmaratonu, zrobić kilka zdjęć i jeszcze zdobyć jakąś wypowiedź zwycięzcy. Słowem, muszę trochę popracować.

Nastała 7:30. Zaczynam się spieszyć, a jeszcze przecież zwierzętom należy się poranny spacer. Chodzimy na mrozie niewiarygodnie długo. Każde drzewo, płotek i kępka trawy musi zostać dokładnie obwąchana. Im bardziej zależy mi na czasie, tym bardziej one wydłużają to maszerowanie. Młodszy piesek, urodził się i spędził 5 lat w schronisku. Dla niego rozstanie z panią jest ogromną traumą a fakt, że mam gdzieś wyjść zupełnie go przeraża. Biedak dostał biegunki. Cenne minuty tracę na próbie wrzucenia tych płynnych odchodów do worka. Nie mam wprawy, więc po chwili moje rękawiczki oblepiają się psimi ekskrementami.  Na porannej liście obowiązków jest jeszcze śniadanie. Oczywiście dla nich, na moje nie mam już czasu. Napełniam miski i wybiegam do pracy. Jest już 9:00. Zaczynam lekko panikować, że nie zdążę złapać nikogo przed startem. Na szczęście  już w metrze spotykam tłumy z numerami startowymi. Zawieszam akredytację  w widocznym miejscu i napadam na biegaczy z dyktafonem. Chyba jednak będę miała swój materiał, ale potrzebny mi jeszcze zwycięzca.  Stoję na linii mety przeszło godzinę, marznę, dyskutuję z reporterami i operatorami kamer. Jestem już strasznie głodna. Moje burczenie w brzuchu potęguje się na widok kanapek dla biegaczy. Nie mogę po nie sięgnąć. Jeśli ruszę się ze swojego miejsca, zajmą je fotoreporterzy i nie będę miała ujęcia ze zwycięzcą na mecie. Muszę obejść się smakiem. W końcu Martin Mukele wpada na metę. Jest zziębnięty, ma dreszcze i marzy tylko o ciepłej kąpieli. W normalnych warunkach zaczekałabym do ceremonii medalowej, pozwoliła mu się ubrać i dopiero poprosiła o wypowiedź. Warunki jednak nie są normalne. Rozdanie nagród dopiero za 2 godziny, a ja przecież muszę wracać do zwierząt. Łamię wszelkie zasady przyzwoitości i podtykam mu dyktafon pod nos.  No dobrze– mówi, będziesz miała tę swoją wypowiedź, ale chodźmy do autokaru zanim zamarznę. Po chwili siedzimy w cieple i ciszy. Mam swój materiał, mogę wracać. Psy nie posiadają się z radości. Idziemy na  kolejny spacer , a potem robię dla nich obiad. Ja ciągle jestem bez śniadania. Następna  godzina to obróbka zdjęć i napisanie tekstu. O 15:00 kończę Półmaraton, wysyłam tekst do redakcji.  Mam chwilę, żeby coś zjeść.  Szum komputera usypia moich podopiecznych. Na wszelki wypadek rozkładają się pod drzwiami. Chcą mieć pewność, że już nie wyjdę.

Plotki przy kawie czyli bieganie okiem jego przeciwniczki

Siedzimy sobie opatulone kocami w kawiarni i plotkujemy. O wszystkim i niczym zarazem: że papież abdykował, że to bzdura szukać włamywacza w ubikacji, że w Mali zginął francuski żołnierz, a nigeryjska piosenkarka Goldie umarła, bo zignorowała ból głowy. Śnieg przyjemnie prószy, Nic nie wskazuje na to, że zaraz rozpęta się dyskusja o bieganiu.  Za oknem przebiega jakaś dziewczyna. Koleżanka przygląda się jej z zainteresowaniem i ni z tego ni owego ogłasza: Bieganie kojarzy mi się z ludobójstwem. Młody człowiek siedzący tuż obok, zaprzestał klepania w klawiaturę. Wbił oczy w moją koleżankę i wyraźnie czeka na wyjaśnienia. Rozważa czy wtrącić się do rozmowy, ale nie ma odwagi. No chyba czytałaś Hatzfelda? Uff, już wiem skąd to nietypowe skojarzenie.  Jean Hatzfeld to korespondent wojenny, który napisał naprawdę dobre i dosyć mocne reportaże z Rwandy. W latach 90. tysiące Tutsi musiało uciekać przed swoimi sąsiadami. Ci, którzy nie byli w stanie biegać przez 5-6 godzin dziennie lub byli zbyt wolni, ginęli ścięci maczetami. Grupa, która ocalała mówiła później w wywiadach, że mieli kondycję pozwalającą na wygranie wszystkich maratonów świata, ale bieganie kojarzyło im się wyłącznie ze śmiercią i strachem i nie zdecydowali się na udział w żadnej imprezie sportowej.

Człowiek z laptopem nie czytał Hatzfelda, więc nadal nie wie, w czym rzecz i nie może się skupić na swojej pracy. Tymczasem koleżanka kontynuuje: I tak widzę bieganie, jako ucieczkę albo gonienie. Ten cały jogging jest bez sensu. Ludzie wcale nie są od tego zdrowsi, ani nie żyją dłużej. Sama mówiłaś, że ten Lanzmann nawet 80 lat nie dożył. Próbuję wtrącić, że on właściwie nie był biegaczem, tylko kimś w rodzaju wędrowca wyczynowego, ale nie mam szans się przebić. A ty po co właściwie się tak męczysz?  Czytałaś Trociny, prawda?

Czytałam. Główny bohater, antypatyczny Piotr przygląda się biegaczom na Agrykoli i dochodzi do wniosku, że ukończenie maratonu, to sposób dla wszelkich nieszczęśników, którzy nic w życiu nie osiągnęli, by wreszcie coś zaliczyć i przeżyć. Okrutna i cyniczna opinia, z którą częściowo zgadza się koleżanka. Tłumaczę się gęsto, że jakieś tam osiągnięcia pozabiegowe posiadam, ale samo bieganie jest naprawdę fajne.  W końcu próbuję wprowadzić trochę humoru do tej dyskusji i opowiadam jej o butach pięciopalczastych.

– Chyba żartujesz? Są takie buty? To przecież trzeba je nosić na boso?

– Ależ skąd. Są też takie skarpetki. A w tym sezonie wchodzą buty oparte o „technologię” kociej łapy, bo nasza stopa zmienia wymiary podczas biegu.

Widzę, że mi nie wierzy, ale przynajmniej się śmieje  Za to człowiek z laptopem się nie śmieje. Przełamuje swoją nieśmiałość i ocenia: Na niczym się nie znacie, a na bieganiu to już wcale.

 

 

Bieganie a stosunki dobrosąsiedzkie

W mieszkaniu bezpośrednio nade mną, nowy sąsiad rozpoczął remont. Nie jakieś tam malowanie czy inne odświeżanie. Szczęśliwy nabywca po prostu zrył wszystko do zera i zaczął budować od nowa. W sumie jest to zachowanie całkiem normalne, ale rzecz dzieje się w budynku, gdzie ściany służą do wnikliwego inwigilowania życia innych. Słychać każde kichnięcie, rozmowę telefoniczną, a nawet odkładanie talerzy do szafek. Łatwo więc można sobie wyobrazić, jakich atrakcji dostarcza mi wiertarka udarowa i układanie podłogi przy pomocy młotka. Ekipa pracuje codziennie od 6-22 i robi to bez wytchnienia, bez przerw na jedzenie i bez litości. Nie straszny im żaden weekend ani dzień wolny. Są zaprogramowani na 16 godzin tytanicznej pracy. Ostatnia zmiana wychodzi całkowicie zrozpaczona, że to już tak późna pora i narzeka na obowiązującą w tej klatce ciszę nocną.

Ich zaangażowanie ma pozytywny wpływ na moje bieganie i wszelką aktywność fizyczną.  Kontakty z kierownikiem remontu (tak, sąsiad takiego zatrudnił) wymagają długiego wybiegania lub przynajmniej intensywnej sesji cardio.  W ciągu zaledwie tygodnia niefrasobliwa ekipa zalała mnie dwukrotnie.Za drugim razem wzrosła im skuteczność tego zalewania i zniszczyli mi ręczniki. Nie jest wykluczone, że   ten  kierownik  nie poniósł jeszcze uszczerbku na zdrowiu tylko dzięki bieganiu. Nasze pogawędki mają taki przebieg: najpierw oceniam straty z danego dnia, pęknięcia ścian, mokre i żółte plamy na suficie i inne zniszczenia. Zanim udam się na rozmowę, wychodzę na szybki spacer, fitness albo bieganie. Po wszystkim z uśmiechem i stoickim spokojem zaczynam nieśmiało:

– Obawiam się, że ponownie zalało mi łazienkę.

– To  wykluczone, właśnie uszczelniliśmy  wszystko, żeby nic do pani nie przeciekało.

– Niech zgadnę. Do uszczelniania użyliście niebieskiej mazi?

– Dokładnie, ale skąd pani wie?

– Bo ta uszczelniająca substancja oblepiła moje ręczniki i nie da się jej usunąć.

Po takiej absurdalnej konwersacji, bieganie jest absolutnie konieczne.  Po kolejnych kilku kilometrach, wracam i dociera do mnie każde słowo instrukcji jaką kierownik wydaje pracownikom: Jak pracujecie przy rurach to k…., uważać mi tam, na tą z dołu, bo znowu przylezie. To mogę znosić i pozostawiać bez reakcji tylko dzięki jodze. Remont ma trwać do końca lutego. Przewiduję, że czeka mnie gigantyczny wzrost formy.  Z tego punktu widzenia, może powinnam  ich poprosić o przedłużenie prac do samego Przejścia Kotliny.

Urugwajska turystka i jej życie erotyczne

Wracałam do domu po kilku godzinach zupełnie bezproduktywnego spotkania z klientem. Byłam zła i wykończona. Planowałam szybki powrót do domu, duży kubek herbaty i wieczór z książką. Nie wiem, dlaczego uważałam, że po zupełnie beznadziejnym dniu, mogę mieć udany wieczór. Powinnam była wiedzieć, że to tylko raczej mało prawdopodobne. W poprzek moim relaksacyjnym planom stanęła nieznajoma w sportowym stroju. Zatrzymała mnie. Zdecydowanym ruchem otworzyła swoje rozmówki hiszpańsko-polskie i odczytała: – Sukienka, ty, ważne. Zawsze byłam dobra w zadaniach typu: ułóż podane wyrazy we właściwej kolejności, ale to mnie trochę przerosło. W końcu musiałam się przyznać do znajomości hiszpańskiego i oto jakie skutki uboczne biegania poznałam:

– Potrzebuję pilnie sukienki, a nie mam żadnej, bo biegam.

– Ja też biegam, ale zazwyczaj nie w sukience.

– Ty nic nie rozumiesz. Odkąd biegam, mam w szafie same zaawansowane technicznie ciuchy. Wszystko jest wygodne, odprowadza wilgoć i nie nadaje się na przyjęcie urodzinowe, które zaczyna się za 2 godziny. Bieganie rujnuje mi życie, a to erotyczne zupełnie legło w gruzach.

To była ciekawa koncepcja i żałowałam, że 2 minutowa znajomość nie upoważnia mnie do zadawania szczegółowych pytań. Słyszałam, że bieganie może jakoś tam przyspieszyć problemy ze stawami i, że wysiłek czasami powoduje problemy gastryczne. O problemach z garderobą wyjściową i stosunkami damsko-męskimi nie słyszałam.  Na szczęście moja rozmówczyni nie potrzebowała zachęty do kontynuowania zwierzeń. Całą drogę do sklepu paplała jak najęta:

– Mój novio kupił mi prezent i kazał zgadywać, co to może być. Miało być białe i koronkowe. Myślałam, że to taka firanka, jak macie w oknach, a to była bielizna. Jak ja miałam na to wpaść? Bielizna to musi być oddychająca, nieuwierająca i termiczna, a nie biała i koronkowa. No i on się obraził.

Nie wiem czy to taki lokalny koloryt urugwajski czy specyfika tej konkretnej dziewczyny, ale logiki w tym było mało. Na wszelki wypadek zaznaczyłam jej na mapie najbliższy sklep z bielizną i zostawiłam w przymierzalni z wyjątkowo kobiecą sukienką. Mam nadzieję, że to jej poprawiło humor.

Nic mnie nie boli

W końcu zmiana na lepsze. Po niemal 2 miesiącach przerwy, znowu mogę biegać. Może nie jest to, jakieś imponujące bieganie, a nawet przy wnikliwszym spojrzeniu, do złudzenia przypomina truchtanie, ale jest. Dystans nie powala, ale przyjmując, że jeszcze w październiku miałam kłopot z dojściem z windy do mieszkania, to 5km po parku bez żadnego bólu kolana jest nie lada osiągnięciem.

Tak więc, truchtam sobie swobodnie po parkach i alejkach. Wbiegam, zbiegam i schodów nie omijam. Z tej radości, że nic mnie boli, nawet nie włączam aplikacji w telefonie i nie wiem ile dokładnie tego biegania jest. Po prostu cieszę się faktem, że w ogóle jakieś jest i, że kolano odpuściło. Właściwie nie bardzo wiem, co mu było. Niby jak tylko zeszła opuchlizna, wszystko wyglądało zdrowo i powinno być w porządku. Mogę się zgodzić ze służbami medycznymi, że owszem powinno. Tyle, że jeśli jakieś kolano uniemożliwia dojście do własnej łazienki w niedużym mieszkaniu i wymaga wycofania się z zaplanowanych startów, to mój prosty umysł podpowiada, że w porządku nie było.

Odkąd nie boli, czyli od tygodnia stałam się okropnie monotematyczna, a przebywanie w moim towarzystwie to spore wyzwanie dla przyjaciół. Bez względu na temat rozmów, zawsze w końcu wyskakuję ze zdaniem typu: „ A mówiłam ci już, że w Nowej Zelandii mają szlak o długości 3000km, a w Skandynawii 800km po pięknym, polarnym terenie?” Na szczęście przyjaciół mam wyrozumiałych i tylko nielicznym wyrywa się odpowiedź: „ Może byś najpierw ukończyła tę twoją Kotlinę, co?”  Najwyraźniej nie wiedzą jaka to przyjemność przestać utykać. W weekend sprawdzę, jak mi idzie na nieco dłuższych ścieżkach niż moje parkowe alejki.

Adenozynotrójfosforan, czyli bieganie okiem fizjologa

Miałam nadzieję, że jak odpowiednio długo zaczekam z tym wpisem, to będzie on mógł dotyczyć powrotu do biegania. Tymczasem nadal muszę cierpliwie znosić kaprysy kolana. Na razie w grę wchodzą szybkie marsze po płaskim terenie. Na schody, górki i prawdziwe bieganie trzeba poczekać. Zanim się doczekam, podzielę wiedzą, jaką ostatnio posiadłam na wykładzie profesora Andrzeja Ziemby. Właściwie cały ten wykład był pasjonujący, ale wybrałam, to, co może być przydatne biegającym.

Otóż wysiłek trwający kilka godzin np. biegi ultra albo triatlon wymaga treningu. Tak, ja też to wiedziałam zanim dotarłam na wykład :). Trening pozwala dostosowywać wskaźniki układu oddechowemu i krążenia do wysiłki np. ilość powietrza przechodzącego przez płuca w ciągu jednej minuty, częstość oddechu, częstość skurczów serca, przepływ krwi, zużycie tlenu. Daje też szansę na zmianę na zmianę struktury mięśni i wyrobienie sobie włókien wolnokurczliwych.

W czasie długotrwałego wysiłku narażamy się na negatywne skutki.  Grozi nam wyczerpanie się rezerw energetycznych organizmu, rozpad białek, odwodnienie, kumulowanie się produktów materii (mleczany we krwi), hipotermia (wychłodzenie) albo hipertermia (przegrzanie).  Tracimy też mnóstwo kalorii. Siedząc przy biurku potrzebujemy mniej więcej 2500kcal na dobę, a maratończyk zużywa tyle kalorii tylko w trakcie biegu. Triatlonista potrzebuje 18000kcal (ileż to czekolady można zjeść). Dla porównania górnik na 1 zmianę swojej pracy potrzebuje 4000kcal. Ta energia musi się skądś brać i nie wiedzieć czemu, bierze się ze strasznie długich i nudnych procesów biochemicznych. W ogromnym uproszczeniu wygląda to tak, że mamy 3 układy energetyczne:

• Układ energetyczny ATP-CP ( adenozynotrojfosforan i fosfokreatyna- jakby, ktoś koniecznie musiał to wiedzieć). Przydaje się na początku wysiłku, potem niestety spada i nic, ale to zupełnie nic, nie może tego zmienić.
• Układ mleczanowy, w którym mleczan przerabia się na glukozę, a ona jest naszą energię (to naprawdę duże uproszczenie, więc nie przepisujcie tego w pracach doktorskich).
• Przemiana tlenowa- generalnie spalają się tutaj węglowodany i tłuszcze. Niestety wystarcza tego na 90 minut i wtedy przydałaby się kolejna porcja makaronu.

Czyli żeby biegać potrzebujemy węglowodanów i tłuszczu. Mamy ich w sumie niewiele. Glukozy we krwi tak mniej więcej 5g, a całego tłuszczu 9kg. To, że mamy, wcale nie znaczy, że możemy dowolnie korzystać. Nasz makaron przechodzi dosyć skomplikowane procesy i cykle nijakiego Krebsa, zanim stanie się przydatnym węglowodanem. Tłuszcz ma jeszcze trudniej, bo do uzyskania z niego glukozy potrzebny jest tlen, którego zazwyczaj brakuje w czasie górskiego ultramaratonu. Jak już nie ma z czego korzystać, a w ultrawysiłku w końcu ten moment nadchodzi, nasze biegnące ciało rozgląda się za białkiem. Nie zawsze jest to bezpieczne. Co gorsza suplementy białkowe, z medycznego punktu widzenia, wcale nie przynoszą efektów.

I co z tym wszystkim zrobić? Najlepiej jeść jakieś węglowodany i to bez błonnika ( celem uniknięcia problemów gastrycznych) w ilościach: 15-50g węglowodanów na każdą godzinę i kilogram masy ciała, czyli mniej więcej 60-200kal/h i pić od 1-2,5 wody/h. Nie zaszkodzi też zareagować czasami na ból, który jest sygnałem ostrzegawczym, by nie wyczerpać rezerw. Tyle streszczenia wykładu wystarczy, w końcu nie mogę wyczerpać Waszych pokładów zainteresowania biochemią.

Ptasi ogon i gra na pipie

 Gdybym nie zmusiła się do biegania w sobotnie przedpołudnie nie dowiedziałabym się , że pipa to tradycyjny,  chiński, 4- strunowy instrument w kształcie gruszki, ani jak smakuje jarmuż. Na szczęście wygrałam ze swoją niechęcią do wysiłku w kolejny,  upalny dzień.

Biegłam sobie niespiesznie, popijając wodę i  dziwiąc się, że na tej, zazwyczaj zakorkowanej biegaczami i rowerzystami, trasie wzdłuż Wisły jestem sama. Zaczęłam się nawet poważnie zastanawiać, czy to może nie jest jakiś światowy dzień bez biegania. Nabrzeże było całkiem wolne od zwolenników aktywnego wypoczynku. Jedynie kilku wędkarzy zabijało czas narzekaniami, że ryba nie bierze. Jakaś grupa młodych artystów urządziła sobie plener malarski. Tematem był  stadion narodowy.  Przez chwilę nawet kusiło mnie, żeby do nich dołączyć, ale obiecałam sobie przyjdę tu któregoś dnia  poćwiczyć na rysowanie węglem i biegłam dalej. Przed Centrum Kopernika  grupa pań w czerwonych koszulkach, ćwiczyła tai- chi przy relaksujących dźwiękach pipy. Wyglądały absolutnie nieziemsko.  Zupełnie zapomniałam o bieganiu.  Zgodnie z planem w tym miejscu miałam zawrócić i dobiec do Parku Ujazdowskiego. Nic z tego. Stałam jak oniemiała i przyglądałam się temu synchronicznemu baletowi rąk. Piękne ruchy ćwiczących zaczarowały mnie całkowicie. Na dodatek okazało się, że zaraz po pokazie odbędzie się nauka dla początkujących.

Zaczęłam trochę niepewnie. Nigdy wcześniej tego nie próbowałam.  Tai-chi kojarzyło mi się z zajęciami uniwersytetu trzeciego wieku, ewentualnie z Chińczykami  powyżej 60 r. ż, w strojach a la piżama. Tymczasem w mgnieniu oka nauczyłam się choreografii i z wyjątkową przyjemnością  spędziłam tam  1,5 h naśladując ruchy  typu „ łapanie wróbla za ogon”.  Co więcej według instruktorów wykazałam się talentem w tym kierunku i ponoć powinnam kontynuować naukę. Teraz już wiem , czym się będę zajmować na emeryturze.

Tai-chi poprawia krążenie, wpływa na układ krążenia, chroni przed artretyzmem i osteoporozą, uelastycznia stawy, poprawia równowagę i  zapobiega zmianom zwyrodnieniowym kręgosłupa. Wszystko to, może mi się bardzo przydać za ileś tam lat. Na razie te zajęcia były pełnym  wdzięku, relaksującym tańcem. Pewnie na moje wrażenie wpłynęła też zielona trawa i widok na rzekę.

Weekend obfitował w naukę nowych rzeczy. W niedzielę moje bieganie zmieniło kierunek. Wybrałam się na Agrykolę i znowu trafiłam na coś ciekawego.  Wypatrzyłam stoisko warzywne, które sprzedawało kwiaty cukinii, mangold i jarmuż. Przyznaję, że tych dwóch ostatnich nigdy nie próbowałam, a o mangoldzie nawet  nie słyszałam. Zaopatrzyłam się w torebkę jarmużu i będę przeprowadzać kulinarne eksperymenty.

Ależ to bieganie rozszerza horyzonty.

Arnika- przyjaciółka biegaczy

Zanim wymyśliłam sobie to biego-maszerowanie po lasach i innych trudnych terenach, siniaki i stłuczenia były zaledwie wspomnieniem dzieciństwa. Wynikiem chodzenia po drzewach i  akrobacji na trzepaku.  Czasy się zmieniły, trzepaki poznikały z osiedli, a ja nie tylko nie pozbyłam się siniaków ale dołożyłam  jeszcze kilka nowych dolegliwości. Prym wiodą bóle kolan, wszelkie obtarcia i podrażnienia. Zawsze lokują się gdzieś między kostkami a kolanami i całkowicie wykluczają noszenie letnich sukienek, nie wspominając już o stylizacjach plażowych. Niemal każde dłuższe truchtanie leśne kończy się u mnie spotkaniem z jakimś kamieniem, wystającymi korzeniami czy złośliwym krzakiem jeżyn. Na szczęście te wątpliwej urody ozdoby same w sobie nie są niebezpieczne. Powstają jako skutek  mikrouszkodzenia naczyń krwionośnych. Zresztą definicja nie jest tu najważniejsza. Każdy uprawiający jakikolwiek sport, wie na czym to polega. Bardziej interesująca jest recepta na pozbycie się tych fioletowo-sinych plam.

Na wszelkie siniaki pomagają zimne okłady i arnika górska. Ta niepozorna roślina o drobnych, żółtych kwiatkach zawiera  przeciwzapalną  helenalinę i kilka innych substancji czynnych.  Przyspiesza gojenie się krwiaków, zmniejsza opuchnięcia, a nawet można nią potraktować urazy stawów. Generalnie, jest idealną kandydatką na przyjaciółkę biegacza. Używa się jej w formie żelu, nakładając 2-3 razy dziennie na swoje treningowe „zdobycze”. Można też przygotować własny kompres: 2g kwiatów należy zalać szklanką gorącej wody i zostawić do naciągnięcia przez 15 minut.  Tyle, że te 2 g kwiatów trzeba zdobyć w sklepie, bo w warunkach naturalnych jest pod całkowitą ochroną i do kłopotów z siniakami dojdzie jeszcze konieczność płacenia mandatu. Warto też mieć świadomość, że może powodować alergie i  przed użyciem zrobić próbę na jakimś niedużym i ukrytym kawałku skóry. Wracając do zalet. Arnika chroni także słabe naczynia krwionośne i jest polecana do masażu przy kontuzjach sportowych, bólach i zmęczonych mięśniach, czyli akurat po ciężkim starcie.  Francuzi Francuski używają jej nawet doustnie idąc za przykładem swojego byłego piłkarza Didiera  Deschamps’a , który leczył się w ten sposób  po urazie w czasie Mistrzostw Świata w 1998 r. Wy jednak tak nie róbcie. Arnika stosowana wewnętrznie może być toksyczna, a nad leczeniem Deschamps’a czuwał cały sztab lekarzy.

Na sobie wypróbowałam dwa produkty: bardzo wygodny aplikator typu roll-on  firmy Cooper( nie ma go na naszym rynku) i maść arnikowo- nagietkową Arcalen. Z efektów kuracji byłam bardzo zadowolona, a szybkość znikania wszelkich siniaków była imponująca.  W aptekach można też kupić olejek do masażu Weledy, który bardzo przyspiesza dochodzenie do siebie po wymagającym biegu. Szkoda, że nie jest sprzedawany w pakiecie z zaufanym masażystą sportowym 🙂

Czy znacie jeszcze jakieś sposoby na urazy sportowe?

 

Upalne maszerowanie i długi powrót do domu

Weszłam do sklepu gdzieś po 15 km mojego maszerowania. W teorii miało to być bieganie, ale upał dawał mi się we znaki.  Powietrze było wyjątkowo ciężkie, a mi brakowało tchu. Puchły mi dłonie i stopy.  Jakoś nie mogłam przekonać się do zwiększenia tempa.  To ewidentnie nie był mój dzień. Czułam się zmęczona, a przede mną czekało pełne słońca następne 15km.

Nie wiedziałam, że na trasie jest sklep i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby okazał się fatamorganą. Co za ulga.  Był prawdziwy i zaopatrzony w zimną wodę. Plan był taki, że odpocznę sobie w jego chłodnym wnętrzu, uzupełnię zapasy picia i ruszę dalej. Niestety zamiast cieszyć się klimatyzacją poczułam, że nogi mi się uginają. Przed oczami zrobiło się całkowicie ciemno i chociaż nie straciłam przytomności, nijak nie mogłam powstrzymać upadku. Leżąc na przyjemnie chłodnej podłodze zastanawiałam się jak do tego doszło. Nie mam kłopotów z krążeniem, wydawało mi się, że pijam wystarczająco dużo, bez problemów znosiłam upały w strefie równikowej i nagle coś takiego. Niestety ból głowy i mdłości nie pozostawiały złudzeń, że to koniec maszerowania.

Zaczęłam się poważnie zastanawiać czy dam radę wrócić do domu. Nigdzie po drodze nie mijałam żadnego przystanku ani stacji kolejowej. Do Warszawy zostało jakieś 30km, może ciut więcej. Gdyby nie pani w sklepie, pewnie w ogóle nie wiedziałabym gdzie jestem. Wsparta jej informacjami i nawigacją w telefonie odkryłam, że jakiś autobus czasami przejeżdża 3 km dalej.  Śmieszne 3km, a zajęły niemal godzinę.

Z bólem głowy, polewanej zimną wodą, wlokłam się niemiłosiernie wolno do autobusu. Robiłam przerwy pod każdym krzakiem rzucającym, chociaż odrobinę cienia.  No wstawaj, widzisz tam jest następny krzak, to już blisko, już prawie widać przystanek– przekonywałam sama siebie. 3km trwały i trwały. Nie wygłupiaj się, nie możesz dostać udaru w przydrożnym rowie, rusz się.

I tak gadając do siebie w końcu dotarłam do domu. Dawno już nic nie sprawiło mi takiej przyjemności, jak zimny prysznic. Stałam pod nim całą wieczność. Spodziewałam się, że to intensywne schładzanie doprowadzi do jakiegoś przeziębienia. Na szczęście obudziłam się w dobrym stanie. Niemniej kolejne bieganie w upale planuję pod domem tudzież w głębokim, zacienionym lesie. I pomyśleć, że ja naprawdę lubię lato i wysokie temperatury.

 

Bieganie w pyle zawieszonym

Powszechnie wiadomo, że bieganie jest dobre niemal na wszystko, a każda aktywność na świeżym powietrzu jest lepsza od siedzenia przed komputerem. To przekonanie jest prawdziwe tylko wtedy, jeśli świeże powietrze jest świeże czyli czyste. Na ogół wcale takie nie jest. Oprócz podstawowego składu w tym, czym oddychamy znajdują się: ozon, który powoduje kaszel i ucisk w klatce piersiowej; dwutlenek węgla, który redukuje zdolność pochłaniania tlenu (VO2max) i przyczynia się do spadku formy; dwutlenek siarki zagrażający biegaczom intensywnie trenującym i astmatykom. Do tego w każdym treningu towarzyszy nam pył zawieszony. Pod tą nazwą kryją się wszelkie szkodliwe substancje, które wiszą sobie w powietrzu w formie cząstek. Im te cząstki mniejsze tym łatwiej wnikają do organizmu i psują tam naczynia krwionośne, wnoszą substancje rakotwórcze i zwiększają ryzyko zawału. WHO twierdzi, że 2 mln wszystkich zgonów na świecie ma swoją przyczynę w zanieczyszczeniu powietrza. Zupełnie pesymistyczna perspektywa.

Trening zmusza płuca biegacza do wydajniejszej pracy i powoduje, że zużywa on nawet 15 razy więcej  zanieczyszczonego powietrza niż spacerowicz. Najmniej narażeni na to ryzyko są miłośnicy gier komputerowych i kanapy przed telewizorem. Na szczęście siedzący tryb życia ma swoje własne wady i zagorzałych wyznawców siedzenia obdarza długą listą chorób cywilizacyjnych.

Według specjalistów, aby bieganie w pyle zawieszonym było mniej szkodliwe należy:

1. Biegać rano przed szczytem komunikacyjnym
2. Unikać głównych ulic, a najlepiej biegać w parku lub po leśnych ścieżkach
3. W upalne dni zanieczyszczenie jest większe
4. W czasie dużego poziomu zanieczyszczenia bieganie powinno być mniej intensywne
5. W dniach o alarmującym stężeniu pyłu zawieszonego zamiast biegania wybieramy siłownię
6. Nie zaszkodzi też dieta pogada w antyoksydanty, zwłaszcza w witaminy E i C

Rady te w teorii wyglądają na logiczne. Kariery pogromcy mitów może nie zrobię, ale w tabelę zanieczyszczeń w Warszawie wnikliwie spojrzałam. Z tego mojego wnikania wyszło, że w niedzielę poziom wszystkich typów zanieczyszczeń był wyższy niż w poniedziałek rano np. dwutlenek siarki w niedzielę swoje minimum ( 5,8 mikrogramów na metr sześcienny) osiągnął o 13:00, a maksimum (11,7) o 19:00. W poniedziałek przez większość dnia utrzymał się na niskim poziomie 0,5 mikrogramów/ metr3. Jaki z tego wniosek? Biegacz planujący długi i intensywny trening musi sobie sam sprawdzić jak naprawdę wygląda poziom zanieczyszczenia w jego okolicy. Niestety stacje pomiarowe są tylko w dużych miastach. Natomiast komunikaty o alarmującym stężeniu pyłów pojawiają się na serwisach z pogodą.

Tym, którzy się zmartwili tematem na pocieszenie dodam, że tym tygodniu zarówno w niedzielę jak i w dni robocze stężenie wszelkiego paskudztwa w Warszawie utrzymuje się na poziomie bardzo niskim i niskim. Można więc bezpiecznie biegać.