Kibicowanie Tete

        Obiecałam Tete, że będę mu kibicować podczas Biegu Powstania Warszawskiego. To, że widziałam go jedynie na zdjęciach, a dodatek nie poświęciłam tym zdjęciom należytej uwagi nieco utrudniało to  odpowiedzialne zadanie. Nie wiedziałam też jak on się  nazywa wobec czego nie mogłam sprawdzić  jaki jest jego  numer startowy. Dotrzymanie słowa wymagało więc podjęcia zaawansowanej pracy śledczej. W końcu uzbrojona w niezbędne fakty byłam gotowa na sobotni wieczór. Na miejscu okazało się, że była to dobrze wykonana, ale całkowicie zbędna praca. Tete nosi czapeczkę potwierdzającą jednoznacznie jego biegową tożsamość 🙂

W moich długodystansowych  marszobiegach kibicowania nie ma. No bo kto przy zdrowych zmysłach czekałby 24 godziny na jakimś pustkowiu po to by i tak nie rozpoznać swojego ubłoconego i umęczonego setkowicza? Czasem się zdarza, że jakiś litościwy członek rodziny zabierze wyczerpanego szczęśliwca do samochodu, ale wzdłuż trasy jest pusto. Nawet innych uczestników widuje się rzadko i zazwyczaj przybierają oni postać światełka na wysokości głowy.

Zupełnie inaczej to wygląda w biegach ulicznych. Cała akcja trwała około godziny, odbywa się w cywilizowanym miejscu, a zmoczone deszczem rodziny pierwszych finiszujących oklaskiwały już po 15 minutach.

Ustawiłam się za barierką przy mecie. Niby, dopingowanie kogoś, kto już tu dotarł jest całkiem bez sensu, ale już wspomniałam, że to mój debiut. Jako nowicjuszka mam pełne prawo do takich nieprzemyślanych i absurdalnych zachowań.

Oprócz duchowego wsparcia dla Tete chciałam także przyjrzeć się jak właściwie wygląda taki bieg uliczny i czy ja mogłabym pobiec. Odpowiedź brzmi: zdecydowanie  nie mogłabym. Dla mnie było to bardzo krzykliwe i medialne wydarzenie. Długa lista sponsorów odczytywana wielokrotnie w rytmie modlitwy, witanie VIPów i niesamowity ścisk 4000 osób. Na tak małym dystansie nie mieli szansy jakoś specjalnie się rozciągnąć. Nie wiem jak im się udało nie powpadać na siebie.  Chociaż organizatorzy stworzyli wyjątkową atmosferę, a sami uczestnicy to fajni ludzie z poczuciem humoru i pasją pozostałam zwolenniczką górsko- leśno- terenowych ostępów.

Wracając do meritum. Otóż czytając na  blogu  Tete o jego  zamiłowaniu do lodowatej wody i sporej ilości biegów miałam podejrzenia, że może być kosmitą albo cyborgiem.  Do soboty były  to zaledwie niepotwierdzone przeczucia. Wczoraj zdobyłam dowody. Większość finiszujących była obficie zmoczona potem i zadyszana. Taki np. generał Polko ( jego znajomi stali obok mnie) z trudem upychał monosylabiczne odpowiedzi  w krótkie przerwy między urywanym wdechem i wydechem.  Na jego usprawiedliwienie dodam, żeby nie było, że się go czepiam;  że miał naprawdę dobry czas i przybiegł w czołówce. U Tete żadnych oznak zmęczenia nie zauważyłam. Wesoły, pogodny, zrelaksowany, żadnego przyspieszonego oddechu. Zupełnie jakby wrócił z małego spaceru po parku. Teraz już wiem  na pewno- to cyborg 🙂

Frustracja w buty obuta

Tego jeszcze o mnie nie wiecie, ale mam taką przypadłość, że  przyzwyczajam się do różnych rzeczy. Przyzwyczajenie to, bywa tym silniejsze im większe jest moje zadowolenie z używania tych rzeczy. Nie byłaby to jakaś szczególna uciążliwość, gdyby nie fakt, że jest ona całkowicie ignorowana przez producentów i wszelkiej maści sprzedawców. Nie przepadam za zakupami, więc kiedy już znajdę coś, co mi odpowiada, chciałabym móc to kupować  do czasu kiedy mi samo mi się  znudzi.

Wszystkie swoje rekonesanse, maratony i treningi odbywam w butach The North Face Ultra 104. Nie są one jakoś szalenie głośno reklamowane ani szeroko polecane. Rzadko można coś o nich przeczytać w sieci, ale dla mnie okazały się być idealne i nigdy mnie nie zawodzą. To całkiem duże osiągnięcie jak na buty regularnie moczone deszczem, obijane o mniejsze lub większe kamienie i zanurzane w błocie przy każdej nadarzającej się okazji. Słowem, but do zadań specjalnych.

Mimo, że moja jedyna para wydaje się być nie do zdarcia  z narastającą  obawą zabieram je w teren. No bo co się stanie, jeśli jednak odmówią posłuszeństwa i kapryśnie się rozpadną. W czym ja wtedy przejdę Przejście? Pełna wewnętrznych rozterek postanowiłam kupić nową parę, żeby ją rozchodzić/ roztrenować powoli. No i się zaczęło. Moje rozmowy w sklepach wyglądają mniej więcej tak:

– Ależ takich butów już nie produkują, teraz jest model 105

– To czy ja mogę go zobaczyć- pytam z nadzieją

– No nie, u nas go nie ma

Coś tajemniczego dzieje się w dziale dystrybucji firmy North Face, bo owszem o 104 sprzedawcy słyszeli, ale już go nie mają. O wersji 105 nie słyszeli i jej nie mają. Producent stara się jak tylko może, żebym się w końcu poddała i przymierzyła coś innego. Nie wie tylko, że jak już  się skuszę na jakiś konkurencyjny model, przymierzę i mi się spodoba, to się do niego zwyczajnie przyzwyczaję.  A wtedy North Face nie przekona mnie nawet do 106 czy 110 ( o ile ma w planie je wyprodukować) i trwale stracą zadowoloną klientkę.

Na razie jednak chucham i dmucham ma moją zaprawioną w bojach parę butów idealnych.

 

Słowa,słowa, słowa

Mimo idealnych warunków, przyjemnej temperatury i świecącego słońca biegało mi się dzisiaj  fatalnie. Jakieś skurcze, boleści, sztywność i ogólne zmęczenie towarzyszyły mi całą drogę. Z pewnością nie był to trening idealny. Do przebiegnięcia miałam tylko 5km, a na jogę dotarłam w stanie takiego wyczerpania jakbym miała w nogach co najmniej 10 razy tyle.

Z nadzieją na relaks rozłożyłam matę na mokrej trawie w głębokim cieniu. Ci, którzy zrobili to przede mną toczyli zajadłą walkę z pająkami i szczypawkami, które najwyraźniej dobrze się czują w zacienionej wilgoci. Ja miałam więcej szczęścia. Wprawdzie wyprosiłam kilku takich obrzydliwych gości z maty, ale głównie odwiedzały mnie motyle. Jeden odważny bielinek kapustnik usiadł mi na otwartej dłoni i skutecznie wytrącił mnie z asany wojownika. Bałam się drgnąć, a nawet oddychać, żeby go nie spłoszyć.

Tymczasem w instruktora wstąpiły duchy gadatliwości. Przez 1,5h mówił, tłumaczył, objaśniał. Zaraz potem opowiadał o jodze, dzielił się refleksjami, wykładał podstawy filozofii, aż w końcu zaczął przekonywać do ….  ciszy, spokoju i skupienia. Ludzie za dużo mówią i są zewsząd bombardowani informacjami , joga to okazja by się wyciszyć- podkreślał z pełną powagą.

Ten gaduła był skądinąd całkiem dobrym instruktorem skupionym na bezpieczeństwie i prawidłowym sposobie wykonywania asan. Mi jednak jego nieustający potok słów zaszkodził  i zamiast relaksu zyskałam mały ból głowy. Zaletą jogi w parku jest to, że każdej niedzieli zajęcia prowadzi ktoś inny. Oby następny okazał się milczkiem 🙂

Egipskie leniuchowanie

Plażowe klapki zamiast butów do biegania, wielka, kolorowa torba zamiast plecaka i ogromna tubka kremu z filtrem 50+ zamiast zasypki do stóp. Tak właśnie spędziłam ostatnie dni. Z dala od biegowych ścieżek i planów treningowych. Nic, tylko słońce i plaża.  Po prostu wakacje. No, może  odrobinkę pracy przemyciłam ze sobą i trochę mocno spóźnionych spraw wreszcie skutecznie doczekało się mojej uwagi. Jednak przez większość czasu nic nie robiłam

Dałam się namówić mężowi na wyjazd zorganizowany typu all inclusive. Po wielu podróżach z plecakiem, dalekich wyprawach załatwianych na własną rękę, czułam się trochę jak w więzieniu.  Strażnik przed wejściem, dwóch strażników na plaży, opaski na rękach, animatorzy, wyznaczone godziny posiłków, eskorta w drodze z lotniska. Już drugiego dnia tego luksusowego zesłania nauczyłam się zsuwać z ręki opaskę i zaczęłam uciekać do miasta opuszczając  szwedzki stół z 10 rodzajami ciasta. Dzięki czemu schudłam 2kg (hurra).

Trafiłam do mekki nurkujących. Ludzie w piankach dźwigali swoje butle w drodze do wody i z powrotem, wpisywali tajemne znaki do logbooka i kłócili się o prawidłową grupę ciśnieniową.  Mój mąż tez uległ temu szaleństwu i całe dnie spędzał na głębokości 30m. Ja zadowoliłam się pływaniem i oglądaniem kolorowych raf z powierzchni. Nie spotkałam ani jednej biegającej osoby. Widocznie biegacze jeżdżą na wakacje w jakieś inne sympatyczne miejsce

Wakacje, wakacje i po wakacjach. Teraz czas na powrót do trenowania i porządne przygotowania do Przejścia.