Wnioskowanie nielogiczne

Nie porzuciłam ani tego bloga ani też biegania. Nie było mnie tu przez dłuższą chwilę, bo najwyraźniej w sylwestrową noc  zamiast szampana otworzyłam  puszkę Pandory. Wypełzły z niej obowiązki służbowe w jakimś całkowicie katastrofalnym wymiarze i niemal przez miesiąc nie mogłam ich do tej puszki z powrotem zagonić. W końcu jednak wieczko szczelnie zamknęłam i   w stanie ogólnego  przemęczenia zabrałam się za pobieżne czytanie książki „Triatlon, biblia treningu”. Im dłużej czytałam tym bardziej byłam przekonana, że jestem absolutnym pewniakiem na najbliższego Ironmana na Hawajach. Jak to ja  do tego doszłam? Już tłumaczę. Otóż  Joe  Friel, autor mojego podchoinkowego znaleziska, sformułował kilka warunków jakie potencjalny mistrz powinien spełniać, a ja zinterpretowałam je na własny użytek  z pominięciem  zasad wnioskowania logicznego. Stwierdził on, że:

1. Forma we wszystkich trzech dyscyplinach powinna utrzymywać się na stałym, stabilnym poziomie. Trudno o bardziej stabilną formę niż mój brak umiejętności jeżdżenia na rowerze. Jestem świetnie wytrenowana w omijaniu sprzętu  szerokim łukiem i mam absolutnie mistrzowski poziom w wyszukiwaniu wymówek by nic w mojej dyspozycji rowerowej nie uległo zmianie
2. Jedna z dyscyplin powinna być naszą mocną stroną. W zestawieniu  z rowerem i pływaniem  śmiało mogę powiedzieć, że bieganie się pozytywnie wyróżnia.
3. Najważniejsza jest umiejętność planowania i stawiania sobie ambitnych celów. To umiem napewno. W końcu moja praca polega na planowaniu i budowaniu ambitnych strategii. Różnica jest taka, że w warunkach służbowych jakoś łatwiej te plany zrealizować niż w leśnej głuszy. Niemniej jednak kluczową umiejętność mistrza posiadam.
4. Mistrz powinien potrafić wyobrazić sobie zwycięstwo. Potrafię to sobie wyobrazić, a do 50 kilometra taka wizja nie wydaje mi się nierealna . Trochę gorzej rzeczy się mają w drugiej pięćdziesiątce. Wprawdzie nadal mogę sobie wiele kwestii swobodnie wyobrazić, ale odrobinę gorzej mi idzie z kwestią realizacji. Na szczęście o tym autor nic nie mówi.

Gdyby ktoś pozostał nieprzekonany to na swoje usprawiedliwienie dodam, że wydawca także wykazał się sporym przemęczeniem i pozbawił mój egzemplarz 10 stron związanych z regeneracją. Nie jest wykluczone, że ktoś o moich mistrzowskich predyspozycjach nie musi zaprzątać sobie tym głowy. W to miejsce był łaskaw mi zafundować powtórkę z listy rzeczy, które należy zapakować do plecaka i dwukrotnie ostrzegł mnie przed jedzeniem byle czego . Zważywszy na moje nieprzyjemne zatrucie podczas Przejścia Kotliny taki dobór treści można chyba uznać za słuszny. Aż się boję do jakich wniosków dojdę jak przeczytam tę książkę ze zrozumieniem. Może się okazać, że rozdziały o niepokojących tytułach: „ trening celowy” czy „ budowanie kondycji” mają jakieś znaczenie w tych mistrzowskich zapędach. Bezpieczniej  dla moich konkluzji będzie trzymać ten podręcznik na półce

Zewnętrzne zagrożenia

Felietony Billa Brysona od zawsze wywoływały we mnie niepohamowane salwy śmiechu. Autor znany z ciętego języka, wytykał Amerykanom różne słabości ze szczególnym  upodobaniem pastwiąc się nad ich niechęcią do kontaktów z naturą. Kiedy tak sobie czytałam o nieszczęśnikach piszących skargi na gąsienice w parku ( są obrzydliwe) i domagających się obudowania ścieżek biegowych ścianami ( za mocno tam wieje) i dachem ( czasem pada deszcz), uznałam to za literacką fikcję i dobry żart.

Niestety mamy okropną tendencję  do kopiowania najgorszych amerykańskich pomysłów. Uświadomiła mi to pewna pani, która  swoim pełnym oburzenia głosem narzekała na brak windy w fitness  klubie. Wejście dwóch pięter po schodach odbiera
jej siły na…. chodzenie na stepie. Ta rozkosznie nielogiczna pani nie jest wcale wyjątkiem.

Czas do czasu, ktoś mniej lub bardziej znajomy wyraża chęć wybrania się ze mną do Kampinosu. Mi ma przypaść w udziale rola przewodnika, ale na chęciach się kończy. Zazwyczaj jest zbyt zimo, ciepło, deszczowo, sucho  i przygnębiająco by ruszać się z domu. Na szlakach leży przecież błoto, śnieg, liście i potem trzeba myć buty. Co gorsza  tak „dziki” terenie jest śmiertelnym zagrożeniem. W końcu zimą można wpaść na głodne zwierzęta typu wilki i niedźwiedzie. To, że nie występują one w Kampinosie nie ma tu żadnego znaczenia. Latem jest jeszcze gorzej. Młode, rozbrykane dziki i ich nadopiekuńcze matki całymi dniami planują napady na spacerowiczów. Jeśli więc wycieczka do lasu to tylko samochodem, zaparkowanym możliwie blisko szlaku, a najlepiej na nim. Dystans spaceru powinien umożliwiać stałą obserwację środka lokomocji.

Zdaje się, że najbezpieczniej jest korzystać z siłowni zaopatrzonej w windę i panią sprzątającą ze środkiem odkażającym. Nic jednak nie przebije dwóch studentów biegających na bieżniach obok mojego orbitreka w poniedziałkowy poranek. Chłopcy prowadzili ożywioną dyskusję o korzyściach z porannego biegania. W końcu jeden zapytał „ Biegasz czasem po lesie kabackim?”. Jego kolega wcisnął guzik „pauza”, popatrzył zdumiony na pytającego i ze ściśniętym gardłem odpowiedział: ” No co ty! Przecież to jest na zewnątrz!”

Jak Brysonowi skończą się tematy do felietonów, powinien się przenieść do Polski. Mam wewnętrzne przekonanie, że  czekałyby go tu  lata pełne dziennikarskiego urodzaju.

Kamuflaż doskonały

Organizatorzy Kampinosu mają zwyczaj wręczać medale dopiero tydzień po imprezie. Jednym z plusów takiego rozwiązania jest możliwość dojścia do siebie po wszelkich bólach i kontuzjach. Chociaż patrząc na medalistów zmierzających po zaszczyty i laury na sztywnych nogach wydaje się, że nawet dwa tygodnie nie byłyby przesadą. Ta podniosła ceremonia uzmysłowiła mi, że biegająco – maszerujący są prawdziwymi mistrzami sztuki kamuflażu. Wszelkie plany filmowe, sesje zdjęciowe, ochroniarze gwiazd a nawet program ochrony świadków powinni zatrudniać biegaczy w charakterze konsultantów ds. przeistaczania się w postaci nierozpoznawalne.

Do powyższych, zapewne nieco zaskakujących wniosków doszłam metodą zaliczania rozlicznych gaf towarzyskich. Zaczęło się od bardzo eleganckiej pani ze starannie ułożoną fryzurą, nienagannym manikiurem i idealnie dobranym strojem.  Jej karminowe usta mówiły do mnie przez dobry kwadrans a ja z przyklejonym uprzejmym uśmiechem zastanawiałam się, kim może być ta dama. W końcu podała dość szczegółów bym rozpoznała w niej towarzyszkę 10 km puszczańskiego marszu. Tyle, że tam miała na sobie workowatą kurtkę , chustkę na głowie i wielkie okulary zasłaniające pół twarzy. Chyba były potrzebne jakieś tygodniowe egzorcyzmy by wydobyć  jej oficjalną wersję na światło dzienne. Nauczona tym doświadczeniem uśmiechałam się do wszystkich tak na wszelki wypadek. Kilka osób bardzo się ucieszyło na mój widok, ale ich garnitury i  teczki z laptopami stanowiły kamuflaż doskonały. Nie miałam pojęcia, kto to taki.

Nie myślcie przypadkiem, że kogoś krytykuję. Sama musiałam wyglądać na tym maratonie rozpaczliwie i beznadziejnie. Pewien lekarz, z którym przegadałam 12km patrzył na mnie na przystanku autobusowym  z wyrazem zakłopotania na twarzy i z wysiłkiem próbował sobie przypomnieć , gdzie mnie już widział. Do czasu przyjazdu mojego autobusu nie znalazł odpowiedzi.

Na mojej ścieżce biegowej w Parku Ujazdowskim spotykam mniej więcej te same osoby. Rozpoznajemy się po czapkach, bluzach , rękawiczkach i  kablach od różnych skomplikowanych urządzeń. Czasem nawet się pozdrawiamy  uprzejmie. Skoro biegamy w tym samym miejscu to jest spore prawdopodobieństwo, że i mieszkamy w pobliżu, a kto wie może i kupujemy w tych samych sklepach. Tyle, że wtedy odzyskujemy włosy, sylwetki i swój indywidualny styl. Z tymi atrybutami pozasportowej codzienności nie mamy najmniejszych szans  rozpoznać się w tłumie.

Przywileje biegających

Odkąd wróciłam znad morza nie zrobiłam żadnego treningu. Czas spędzałam jako zakładniczka różnych monterów i naprawiaczy próbujących dojść do ładu z moim zupełnie popsutym internetem. Jakby tego było mało postanowiłam pozałatwiać zaległe sprawy bankowe i administracyjne. Takie postanowienie pociąga za sobą poważne skutki w postaci spotkań z urzędnikami i naraża na wdychanie oparów absurdu. Jednak w tym oceanie rzeczy niemożliwych dokonałam ciekawego odkrycia. Otóż mając za sobą imprezę biegowo-marszową (nawet jeśli nie była zbyt udana) i przygotowując się do następnej ( nawet z przerwami i małymi szansami na sukces) można korzystać z przywilejów należnym  raczej celebrytom niż zwykłym użytkownikom ścieżek biegowych. Nigdy dotąd nie przyszło mi do głowy, że wielogodzinne łażenie po lasach ma taki zbawienny wpływ na życie codzienne.

Zaczęło się od montera nowego, superszybkiego internetu. Pan ów coś tam przykręcał i konfigurował umilając sobie czas opowiadaniem o swoich przygotowaniach do maratonu warszawskiego. W  pewnym momencie okazało się, że to, co instalował zainstalować się nie chciało. On jednak zamiast zostawić mnie z tym wszystkim i oznajmić, że „ się nie da”, obrzucił wzrokiem moją kartę startową na tegoroczny Kampinos i powiedział: To się na pewno jakoś da zrobić, pobiegnę do centrali i znajdę sposób. Słów mi zabrakło z wrażenia. A to był zaledwie początek. Nieco wnikliwiej niż zazwyczaj przyjrzałam się otoczeniu i zauważyłam, że miła Pani w sklepie warzywnym trzyma dla mnie wiejskie jajka przywożone od jakieś jej krewnej i maliny z własnej działki („Przecież musi pani dobrze jeść bo to tyle kilometrów. Siły trzeba nabrać”). Pan w kiosku macha na przywitanie i robi dla mnie monitoring prasy („ O tu jest o bieganiu i ma zagiętą okładką to za pół ceny mogę sprzedać”). Ba! Nawet w urzędzie trenowanie popłaca („ Mój syn to z kolegą w maratonie biega. Pani tu zaczeka, a ja załatwię tą pieczątkę”)

Takich małych korzyści było bez liku. I pomyśleć, że do tej pory poza blogiem i gronem najbliższych przyjaciół nie chwaliłam się swoim pomysłem na życie! Do wszystkich zdrowotno-sportowo-urodowych  korzyści z biegania, oficjalnie należy dodać jeszcze jedną. Dla tych, którzy biegają ludzie stają się milsi, a świat bardziej przyjazny.

Frustracja w buty obuta

Tego jeszcze o mnie nie wiecie, ale mam taką przypadłość, że  przyzwyczajam się do różnych rzeczy. Przyzwyczajenie to, bywa tym silniejsze im większe jest moje zadowolenie z używania tych rzeczy. Nie byłaby to jakaś szczególna uciążliwość, gdyby nie fakt, że jest ona całkowicie ignorowana przez producentów i wszelkiej maści sprzedawców. Nie przepadam za zakupami, więc kiedy już znajdę coś, co mi odpowiada, chciałabym móc to kupować  do czasu kiedy mi samo mi się  znudzi.

Wszystkie swoje rekonesanse, maratony i treningi odbywam w butach The North Face Ultra 104. Nie są one jakoś szalenie głośno reklamowane ani szeroko polecane. Rzadko można coś o nich przeczytać w sieci, ale dla mnie okazały się być idealne i nigdy mnie nie zawodzą. To całkiem duże osiągnięcie jak na buty regularnie moczone deszczem, obijane o mniejsze lub większe kamienie i zanurzane w błocie przy każdej nadarzającej się okazji. Słowem, but do zadań specjalnych.

Mimo, że moja jedyna para wydaje się być nie do zdarcia  z narastającą  obawą zabieram je w teren. No bo co się stanie, jeśli jednak odmówią posłuszeństwa i kapryśnie się rozpadną. W czym ja wtedy przejdę Przejście? Pełna wewnętrznych rozterek postanowiłam kupić nową parę, żeby ją rozchodzić/ roztrenować powoli. No i się zaczęło. Moje rozmowy w sklepach wyglądają mniej więcej tak:

– Ależ takich butów już nie produkują, teraz jest model 105

– To czy ja mogę go zobaczyć- pytam z nadzieją

– No nie, u nas go nie ma

Coś tajemniczego dzieje się w dziale dystrybucji firmy North Face, bo owszem o 104 sprzedawcy słyszeli, ale już go nie mają. O wersji 105 nie słyszeli i jej nie mają. Producent stara się jak tylko może, żebym się w końcu poddała i przymierzyła coś innego. Nie wie tylko, że jak już  się skuszę na jakiś konkurencyjny model, przymierzę i mi się spodoba, to się do niego zwyczajnie przyzwyczaję.  A wtedy North Face nie przekona mnie nawet do 106 czy 110 ( o ile ma w planie je wyprodukować) i trwale stracą zadowoloną klientkę.

Na razie jednak chucham i dmucham ma moją zaprawioną w bojach parę butów idealnych.

 

Kampinoska setka, co się sprawdziło a co nie.

Start w Kampinosie poprzedziły różne mniej lub bardziej skuteczne przygotowania. Teraz przyszedł czas na nowe plany treningowe i cele. Podsumowując dotychczasowe pomysły w tym zakresie, takie oto wnioski przyszły mi do głowy:

1. Każdy ruch się liczy. Najlepiej jest trzymać się w miarę ściśle swojego planu i trenować to, co jest nam potrzebne, ale nawet drobne zmiany mają znaczenie dla wypracowania formy. Ja porzuciłam bilet miesięczny, niemal wszędzie chodzę pieszo. Porzuciłam windy i schody ruchome. Nie zawsze znalazłam czas na prawdziwy trening, ale ta codzienna aktywność zaprocentowała.

2. Joga to był dobry pomysł. Wybrałam jogę jako mój sposób na unikanie kontuzji, a w pakiecie z nią przyszło parę innych zalet np. szybsza regeneracja, większa znajomość możliwości swoich stawów i mięsni, no i zyskałam zestaw naprawczy, kiedy to na treningu lub trasie pojawiają się bóle i napięcia.

3. Wyposażenie i ubranie. Nie doceniałam różnych nowinek i zaawansowanej technologii. Zupełnie niesłusznie. Aplikacja w komórce odmierzająca głośnym piknięciem każdy pokonany kilometr na pewno by nie zaszkodziła. Zabrakło mi też rękawiczek i spodni. Generalnie przed następnym startem przeproszę się z porządnym sportowym wyposażeniem. Sprawdziły się za to: tanie (5zł) skarpetki do biegania z Tesco i kijki. Te ostatnie naprawdę pomagają chronić kolana.

4. Źle zapakowany plecak. Jak każdy początkujący miłośnik setek, przejrzałam blogi bardziej doświadczonych napieraczy i ściągnęłam od nich pomysł, co w tym plecaku powinno być. Ta metoda się jednak nie sprawdziła. Na trasie było tak zimno, że na samą myśl o piciu wody dostawałam dreszczy, a na dodatek była dostępna na punktach kontrolnych. Mogłam sobie darować 2 małe butelki w plecaku. Za to termos z gorącą herbatą był strzałem w dziesiątkę. Okazało się także, że nocami nie jestem głodna, szczególnie po solidnym obiedzie w domu. Spokojnie wystarczyłoby zapakować:  kilka batonów i może jedną kanapkę na śniadanie. Tęskniłam też za matą, folią czy czymkolwiek innym, co mogłabym rozłożyć na mokrym pniu lub na trawie i zrobić sobie przerwę.

I takie to są te moje pierwsze, własne przemyślenia dotyczące przygotowań.

Już niecały miesiąc do startu

Mój start zbliża się nieubłaganie. Narysowałam już trasę na mapie, zakupiłam kurtkę przeciwdeszczową, upatrzyłam sobie właściwy model czołówki. Ostatnie zakupy zaplanowałam na najbliższy tydzień. Nie ma już czasu na marudzenie, tymczasem po świetnym sierpniu, coś się załamało w trenowaniu.  W zeszłym miesiącu było  bieganie, maszerowanie, pływanie, wycieczki rowerowe i joga, a teraz z powodu pogody nie chce mi się biegać, a nawet brak mi energii do pracy.

Nagłe nadejście chłodów zaskoczyło mnie jak zima drogowców i najchętniej spędzałabym dzień pod kołdrą z gorącą herbatą.

Na szczęście minął dopiero tydzień takiego lenistwa i pewnie jego skutki da się jakoś jeszcze nadrobić. Przyzwyczajam się do myśli, że takie same warunki mogą panować w czasie przejścia kampinoskiej setki. Póki co, planuję szczegóły przejścia/ przebiegnięcia tych 100km, ustalam menu i robię listę rzeczy do spakowania. Ta ostatnia polega zresztą na tym, by wyeliminować wszystko, co nie jest niezbędne. Waga plecaka rośnie proporcjonalnie do ilości przebiegniętych kilometrów i po już po 30stym, każdy gram ciąży jak worek ziemniaków na plecach. Zabieram ze sobą coś do jedzenie, coś do picia, skarpetki na zmianę ( może nawet 2 pary), plaster z opatrunkiem i to chyba wszystko. Zazdroszczę tym, którzy potrafią przebiec cały dystans i o poranku jedzą już śniadanie w swojej własnej kuchni i moczą nogi w ciepłej wodzie, ale nie tracę nadziei, że za którymś razem ja też będę w tej grupie.

Jeśli macie sugestie, co ja jeszcze powinnam wpakować do plecaka, a czego absolutnie nie, to ja chętnie skorzystam.

Smoleński, długi cień

Miałam trenować w piątek rano, ale najzwyczajniej w świecie zaspałam, potem była praca, inne obowiązki i tak minął cały dzień. Zrobiła się 22.00, ale myśli krążyły wokół zawalonego planu treningowego tak długo, aż włożyłam buty i wybrałam się na nocne bieganie.  O tej porze park miał do zaoferowania wiele wątpliwych atrakcji. Niektórzy dopiero zaczynali rajd po pubach i chętnie dzielili się niewybrednym poczuciem humoru. Napisałam o tym tekst, który miałam tu zamieścić w sobotę. Otworzyłam stronę kokpitu i dowiedziałam się, co się stało. 

Niewyobrażalny dramat położył się cieniem na wszystkich weekendowych planach. Z tej perspektywy przygotowany tekst wydawał się taki płytki, bieganie małe i nieistotne. Nie zdecydowałam się na jego zamieszczenie. Kolejne, niedzielne bieganie odbyło się zgodnie z planem. Dzisiaj również wybieram się potrenować.  W parku wszystko wygląda jak zawsze. Ludzie biegają, jeżdżą na rolkach, może tylko częściej się do siebie usmiechają.

Bieganie 8_04_10

Żyłam sobie w przekonaniu, że do październikowego startu w kampinoskim maratonie jest jeszcze daleko. Kiedy jednak poświęciłam trochę czasu na rozpisanie treningów w kalendarzu, okazało się, że żyłam sobie w błędzie. Z kalendarza bezsprzecznie wynikło, że ledwo zdążę się przygotować. Mam do zrealizowania 22tygodniowy program, który kończy się 23 września. Wychodzi na styk, a jeszcze trzeba zmieścić fazę taperingu. Poznałam ostatnio to słowo i teraz regularnie nadużywam :). Mówiąc po polsku, tapering to faza odpoczynku przed startem.

Przeraził mnie ten kalendarz. Teraz już nie mogę się obijać. Wiadomo, że jako leń, który nie przepada za bieganiem obijanie się lubię najbardziej.  Czas jednak zabrać się za te przygotowania poważnie. Tak sobie postanowiwszy ruszyłam biegać o nietypowej dla mnie, wieczorowej porze. Nie wiem, czy to ze strachu, że mi się nie uda, czy może byłam po prostu w dobrej formie, ale to pierwszy trening, na którym było dobrze. Nic mnie nie bolało, nie dostałam zadyszki i nie zerkałam na zegarek. Biegałam, maszerowałam, pokonywałam schody skipem A. Nie mogłam uwierzyć, że to ja.  Jeśli utrzymam taki poziom, to nie tylko ukończę swój 100km marsz, ale na dodatek zrobię to w dobrym czasie 🙂

Świąteczne i niezdrowe obyczaje domowe

 

Babki, mazurki, serniki, wędliny, sałatki i jajka w każdej postaci. Wszystko to przez 2 dni pachniało i skutecznie kusiło. Przez święta nie biegałam. Rytm dnia wyznaczało jedzenie. Goście u nas, my u gości i wszędzie suto zastawione stoły. Nie sposób odmówić spróbowania wszystkich domowych wypieków i kolejnych jajek. Rodzina mocno pilnuje tradycji, więc już od Wielkiej Soboty gotowałam, kroiłam, siekałam, podawałam, zmywałam i wycierałam. Ledwo skończyło się olbrzymie śniadanie już trzeba było zaczynać z obiadem.

Dzisiaj czuję się przejedzona i przemęczona. Nareszcie koniec świąt. Dzień zaczęłam od solidnej dawki ćwiczeń na mięśnie brzucha. Każdy ruch przypominał mi o tym, co i w jakiej ilości zjadłam. Przydałby się trzydniowy detoks. Popijam cieplą wodę z cytryną i układam super lekki, owocowo- warzywny jadłospis do końca tygodnia. To wcale nie jest proste. Każdemu z gości zapakowałam na wynos, co się tylko dało, ale i tak kilka kuszących potraw jeszcze zostało w lodówce.

Po raz nie wiem który, obiecuję sobie, że następnym razem nie będzie żadnych tuczących, tłustych i niezdrowych dań. Coś mi jednak mówi, że za rok będzie tak samo. Trudno pogodzić swoje potrzeby z rolą perfekcyjnej pani domu.